Brahms componeerde met Ein deutsches Requiem (1865-1868) een werk dat radicaal brak met de traditionele vorm van de Latijnse dodenmis: een groots requiem in het Duits, waarvoor hij zelf teksten uit het Oude en Nieuwe Testament koos. Zijn plan hiervoor kwam in een stroomversnelling door de dood van zijn vriend Robert Schumann en, enkele jaren later, die van zijn moeder. De focus in Brahms’ requiem ligt niet op de zielenrust van de overledene, maar op troost voor de nabestaanden. Zo zingt het koor in het openingsdeel ‘Selig sind, die da Leid tragen, denn sie sollen getröstet werden.’ Deze belofte komt terug in het ontroerende duet van sopraan en koor in het vijfde deel: ‘Ich will euch trösten, wie einen seine Mutter tröstet.’ Het resultaat is een indrukwekkend en zeer menselijk requiem, dat Clara Schumann ooit omschreef als een stuk dat een mens tot in het diepst van zijn ziel raakt.

In dit concert klinkt Brahms’ requiem in een unieke combinatie met het Stabat Mater (1925-1926) van de Poolse componist Karol Szymanowski. Ook hij schreef een ontroerend en troostend werk in zijn moedertaal. Net als bij Brahms speelde hierbij een persoonlijk verlies een rol, in zijn geval het overlijden van een nichtje. Szymanowski zal bij de treurende moeder uit de tekst ongetwijfeld gedacht hebben aan zijn zus, die net als Maria rouwde om haar kind.

Dit concert is een samenwerkingsproject van de Amsterdamse Cantorij, Doulce Memoire en Koor FeniX. De begeleiding wordt verzorgd door het Amsterdams Symfonie Orkest Con Brio. Het geheel staat onder leiding van Felix van den Hombergh.