Albert Roussel's verrukkelijke en geestige Petite Suite is, begrijpelijkerwijs, een van de populairste werken van de componist. Dit compacte werk is een prima kennismaking met de karakteristieke eigenschappen van Roussel's muziek. De Suite opent met een energieke, strak ritmische figuur. De Aubade wordt verder gekenmerkt door sensuele melodieën en briljante maar subtiele orkestratie; van motieven in de fluit wordt gezegd dat ze gesprekken van de vogels buiten de woonplaats van de componist te verbeelden. Een overgangspassage van de hoorn leidt naar een smekende melodie in de hobo. Het middendeel is meer gepassioneerd, gekruid door onderscheidend harmonisch gevoel. De Mascerade, bruisend met ritmische kracht en sprankelende orkestratie, brengt de Suite naar een vrolijk, zij het enigszins abrupt slot.

Felix Mendelssohn voltooide de C-klein symfonie kort na zijn 15e verjaardag, de première was thuis. Vijf jaar later introduceerde hij de symfonie op het podium voor de Philharmonic Society of London. Bij het overwegen van de wonderbaarlijke talenten van Mendelssohn is een vergelijking met Mozart onvermijdelijk. Men zou kunnen stellen dat eerst meesterlijke symfonie van Mozart ( na vele jeugdige experimenten ) nr. 25 in G minor is, gecomponeerd op de leeftijd van 17. De vijftienjarige Mendelssohn vond voor zijn eerste symfonie dezelfde ademloze, dramatisch energie als Mozarts twee kleine terts symfonieën. Toch zou het verkeerd zijn om Mendelssohns teveel met Mozart te vergelijken. Zelfs als tiener bezat Mendelssohn een karakteristieke componeerwijze, met een talent voor ongebreidelde voorwaartse beweging gevormd door lange crescendo's en naadloze overgangen, zoals te horen in het openingsdeel van de symfonie. Het andante is overgoten met zoete zingende melodieën, gelijkelijk verdeeld tussen de strijkers en blazers. Het menuetto, gecomponeerd in het kielzog van symfonische scherzo van Beethoven, is iets van een erfenis. Mendelssohn misschien voelde zich ongemakkelijk met de gedateerde klank van het menuetto en liet het vervangen door een orkestratie van zijn hoogvliegende scherzo uit de stijkoktet bij de Londense première. Gelukkig bleef het originele menuetto bewaard en keerde terug naar de originele partituur. Elke twijfel over de Mozart verbinding verdwijnt met de start van de finale, de melodie een onmiskenbare parodie van de equivalente thema uit de Symfonie nr. 40. De prominente klarinetmelodie toont Mendelssohns kunst van klanksmeden, terwijl fugato passages lijken te leunen op Haydn en Mozart in de intensivering van de ontwikkeling van de compositie. Het triomfantelijke einde in C majeur verwijst naar Beethoven, die eenzelfde slot in zijn noodlottige vijfde symfonie bereikt.

Leo Smit werd geboren op 14 mei 1900 in de Amsterdamse Plantagebuurt. Hij stamde uit een welgestelde, niet-religieuze Portugees-joodse familie. Hij begon al jong met muzieklessen en schreef zijn eerste compositie op zestienjarige leeftijd. Nog in zijn studietijd, in 1922, schreef hij het orkestwerk Silhouetten, dat drie jaar later werd uitgevoerd door het Concertgebouworkest onder leiding van Cornelis Dopper. Net als veel andere Nederlandse componisten voelde hij zich aangetrokken tot de nieuwe Franse muziek, en in 1927 vertrok hij naar Parijs, waar hij negen jaar zou blijven. Het grootste werk dat Smit in zijn Parijse tijd onder handen heeft gehad was de Symfonie in C groot. De eerste schetsen van deze neo-klassieke symfonie dateren van 1927. Het werk kwam pas gereed in 1936. In de symfonie blijkt de enorme ontwikkeling die Smit in de jaren dertig heeft doorgemaakt. Zijn stijl is zakelijker geworden, meer gericht op constructie en minder op orkestrale pracht. Het was de componist Karel Mengelberg - een goede vriend van Leo Smit - die de Symfonie met het VARA-orkest in première bracht. Dat was op 2 juli 1938 in de VARA-studio in Hilversum. Na nog een jaar in Brussel te hebben gewoond, vestigde Smit zich in 1937 weer in Amsterdam. Zijn naam was in Nederland definitief gevestigd; zijn composities waren ook via de radio regelmatig te horen. Op de Duitse invasie volgden steeds meer anti-Joodse maatregelen. De situatie verergerde geleidelijk, ook voor musici. In 1941 mochten joodse musici niet meer in het openbaar optreden, later zelfs hun vak niet meer uitoefenen. Begin april 1943 werden Leo Smit en zijn vrouw via de Hollandse Schouwburg op transport gesteld naar doorgangskamp Westerbork. Eind april werden zij afgevoerd naar het vernietigingskamp Sobibor, waar zij direct na aankomst werden vermoord.