Het UMA Kamerorkest heeft weer een interessant concertprogramma ingestudeerd. 
Op 15 en 16 januari '11 staan drie werken op het programma. De Variaciones Concertantes van Ginastera zou je kunnen omschrijven als een “Concertje voor Kamerorkest” - vrij naar Bartóks Concert voor Orkest. In beide werken komen groepen of solisten uit het orkest achtereenvolgens aan bod om solo's te vertolken. Bij Ginastera wordt telkens een andere variatie op het beginthema als solo uitgedeeld. De variaties zijn heel afwisselend van karakter: bespiegeld, swingend ritmisch, dramatisch. Zo ontstaat een mooi kaleidoskopisch beeld van het orkest in al zijn geledingen.

In augustus 1906 begint Arnold Schönberg aan zijn Tweede Kamersymfonie. In structuur en harmonie is de Tweede meer klassiek opgezet dan zijn voorganger. Dit zal er mede toe hebben bijgedragen, dat Schönberg in 1908 de uitgebreide schetsen en onvoltooide partituur terzijde schoof. In 1939 verzoekt de dirigent Fritz Stiedry om een kompositie voor zijn kamerorkest. Schönberg neemt de schetsen weer ter hand en gebruikt het hele eerste deel en het tweede deel tot ongeveer halverwege. De orkestratie wordt ingrijpend gewijzigd en aangepast aan de bezetting van het kamerorkest dat de première zal geven in 1940. De Tweede Kammersymphonie is het eerste tonale werk uit deze periode dat hij van een opusnummer voorziet. Een teken, dat Schönberg dit grotendeels tonale werk van even groot belang acht als zijn 'dissonante' muziek.

De Tweede Serenade is zijn met bescheidener pretenties van de 26-jarige componist Johannes Brahms te beschouwen als eerste stappen in de richting van zijn symfonieën. De serenade is in de 16e eeuw ontstaan als een muzikale groet, die gewoonlijk 's avonds in de buitenlucht werd gebracht aan een geliefde. Aanvankelijk was het vocale muziek, later kwam daar begeleiding bij – de luit en gitaar zijn haast spreekwoordelijke serenade-instrumenten. In de l8e eeuw is een instrumentale vorm populair geworden. 'Serenade' stond toen meer voor een muzikaal karakter en instrumentatie. De standaardbezetting van een serenade bestond uit blazers, een contrabas en twee altviolen. Van cello's werd afgezien, want wandelen in de buitenlucht was voor hen niet weggelegd. Het eerste of laatste deel van een serenade moest een mars zijn, opdat de musici ordentelijk konden aantreden dan wel vertrekken. 
De serenade is natuurlijk lang geen muzikale groet meer, maar heeft een orkestrale, symfonische dimensie gekregen. Doordat in de Tweede Serenade de violen ontbreken, krijgen de blazers alle ruimte voor hun muzikale lijnenspel. Deze 'vondst' is evenwel afkomstig uit de traditionele 18e eeuwse instrumentatie van de serenade.