Richard Strauss, Hoornconcert nr. 2 in Es grote terts (1942)
Strauss schreef zijn eerste hoornconcert op 18-jarige leeftijd. Dit meesterwerk (Es majeur, op. 11) is nog steeds een standaardwerk dat op vrijwel alle proefspelen voor hoge hoorn wordt gevraagd. Het tweede hoornconcert is in vele opzichten verwant aan het eerste. Beide concerten zijn geschreven in dezelfde toonsoort, en de concerten hebben gedeeltelijk dezelfde vorm en structuur: zo beginnen beide concerten met een "fanfare/signaal" aan het begin; beide concerten hebben een eerste deel dat overloopt in het tweede deel, een derde deel in de vorm van een rondo in 6/8 met een virtuoos einde en de (kamerorkest)bezetting is identiek.
Strauss was 79 jaar toen hij zijn tweede hoornconcert schreef, een laat werk. Het orkest heeft een solistische rol en is dus zeker niet alleen ondersteunend of begeleidend. Daarbij komt nog dat dit stuk op een bepaalde manier zeer polyritmisch en polyfoon is en dat de partijen voor het orkest niet eenvoudig zijn.
Gemeten naar de omvang van de orkesten die nodig zijn bij zijn grotere symfonische werken, is het orkest dat de solist begeleidt in het tweede hoornconcert betrekkelijk klein van omvang.
Toonsoort: Es majeur is een krachtige, vitale en heroïsche toonsoort, die bijvoorbeeld ook gebruikt is in werken als Ein Heldenleben (Richard Strauss), de Rheinische Symphonie (Robert Schumann), en het vijfde pianoconcert (Kaiser Konzert) en de Eroica-symfonie van Beethoven. Es is ook een uitstekend geschikte toonsoort voor de hoorn.

Ludwig van Beethoven, Zevende Symfonie in A, Op. 92
De zevende symfonie werd vrijwel gelijk met de achtste gecomponeerd in 1812, toen Beethoven reeds grote roem had verworven. Men heeft de Zevende de symfonie van de dans genoemd. Wagner opteerde voor ‘de apotheose van de dans’. Wagner kenschets duidt in ieder geval op het belang van de ritmiek en de energieke lading die het stuk draagt.
Het thema van het eerste deel komt volgens Hermann Scherzen nauwkeurig overeen met een oude Venetiaanse dans, de forlana; het tweede deel moet zijn gemaakt naar het voorbeeld van de Spaanse Passacaglia, en het trio van het derde deel citeert een marshymne van Oostenrijkse pelgrims, die gezongen werd als een vertraagde dans.
Enige decennia geleden werden de symfonieën van Beethoven doorgaans ‘Molto Bombastico’ gespeeld door grote orkesten onder illustere dirigenten: Furtwängler, Klemperer, Von Karajan. Tegenwoordig kiest men liever voor een vertolking in kleinere bezetting.

Het werk werd voor het eerst uitgevoerd in Wenen op 8 december 1813 tijdens een benefietconcert voor de soldaten die gewond waren geraakt tijdens de Slag van Hanau. Beethoven dirigeerde het stuk zelf; Louis Spohr was een van de violisten. De compositie werd goed ontvangen, het allegretto moest zelfs herhaald worden. Een niet onbekende bewonderaar, Richard Wagner, refererend aan de levendige ritmes in het werk, noemde het de "apotheose van de dans ".

Sander van Dijk werd op 7 februari 1990 geboren te Barneveld. Vanaf 22 augustus 1998 speelt hij hoorn en kreeg hij les van Dick Hesselink bij de vereniging Kunst Na Arbeid in Lunteren. Daar speelde hij na enkele jaren ook in de fanfare onder leiding van dirigent Tijmen Botma. Later ging Sander spelen in het Amersfoorts Jeugd Orkest. Toen hij hier enkele jaren speelde, kreeg hij ook les van Petra Botma, eerste hoornist van het Radio Philharmonisch Orkest. Na een jaar les gehad te hebben van Petra, ging hij de vooropleiding aan het Conservatorium van Zwolle volgen, ook bij Petra. Dit heeft Sander 2 jaar gedaan tot hij zijn HAVO afgerond had. 
Nu zit hij in het laatste jaar (as 20 juni eindexamen) van zijn hoornstudie in Zwolle, bij Fokke van Heel (1e hoornist Nederlands Philharmonisch Orkest).

Sander valt met regelmaat in bij diverse profesionele orkesten zoals het Radio Filharmonisch Orkest, De Radio Kamer Filharmonie, Holland Symfonia en meer. 
Hij heeft lessen gehad van onder anderen Ab Koster, Radovan Vlatkovic, Will Sanders, Frank Loyd, Rene Pagen, Paul van Zelm, Marie-Luise Neunecker en Miklos Nagy.