|
| ||||||||
| Willem Pijper (8 september 1894 - 19 maart 1947) |
|---|
|
Willem Pijper werd in 1894 te Zeist geboren. Hij overleed in 1947. In 1915 legde hij het examen in de theoretische vakken af aan de muziekschool te Utrecht. Hij studeerde compositie bij Johan Wagenaar. Als leermeester heeft Pijper veel betekend. Hij is hoofdleraar voor instrumentatie geweest aan het Amsterdams Conservatorium en was van 1930 af directeur van het Conservatorium te Rotterdam. Met Paul F. Sanders richtte hij in 1926 het tijdschrift De Muziek op, waarin hij zelf schreef en door middel waarvan hij leiding hoopte te geven aan het Nederlandse muziekleven. Zijn gebundelde opstellen zijn verschenen onder de titel De Quintencirkel en De Stemvork bij Querido te Amsterdam. Pijpers ontwikkeling als componist is merkwaardig snel gegaan: het stijlverschil tussen de Eerste Symfonie (waarin de invloed van Mahler opvallend duidelijk is) en de Tweede Symfonie is enorm groot; in een luttel aantal jaren (tussen 1918 en 1922) heeft Pijper zich ontwikkeld tot een van de meest geavanceerde componisten van Europa. In elke volgende schepping was hij een stap verder en hij ging daarbij, uitgaande van zijn opvatting dat ieder kunstwerk ontstaat uit een aantal 'kiemcellen', mathematisch nauwkeurig te werk, zijn conclusies trekkende en daarop weer voortbouwend. Men heeft Pijper sinds ongeveer 1919 als atonalist gedoodverfd. Toch was er van een bewust opheffen der tonaliteit bij hem geen sprake, maar veeleer van een polyfoon denken en van een zin voor contrapuntiek die zijn harmonische schrijfwijze in die richting deed evolueren. Pijpers bi of pluritonaliteit heeft steeds de samenklank in zijn geheel tot doel en de harmonische complexiteit komt uitsluitend voor ter wille van de beoogde psychische spanning; zij is middel en geen doel der muzikale expressie. Pijper bleef immers, ondanks zijn strenge zelftucht en de consequente toepassing van zijn inzichten, een componist van sterke bewogenheid; zijn Derde Symfonie (1926) is daar een voorbeeld van. In Pijpers latere en laatste werken schijnt de harmonische uitdrukkingswijze de monotonaliteit te naderen, maar hij handhaafde consequent hetgeen hij zich al evoluerend had eigen gemaakt en hij heeft niet zoals vele hedendaagse componisten tol betaald aan een opgelegd systeem of een heersende mode. Experimenteren deed Pijper niet, hij geloofde in zijn eigen systeem, in zijn eigen logica. |
| Bron: MuziekGroep Nederland |
Relevante links
Werken van Willem Pijper, klik op een werk voor informatie over uitvoeringen:
Zes Adagio's voor OrkestVerwante componisten:
Andere schrijfwijzen:
- W. Pijper
Deze lijst met schrijfwijzen wordt automatisch gegenereerd uit zoektermen en externe concertagenda's en moet het mogelijk maken dat bezoekers die andere schrijfwijzen hanteren via zoekmachines toch deze pagina kunnen vinden.